DOKTOR - ON YEDİNCİ BÖLÜM

ON YEDİNCİ BÖLÜM

“Korkma, çünkü seni kurtardım; seni adınla çağırdım; sen benimsin.”

Isaiah 43:1

 

            Hizmetçi sanki ne olduğunu ve Claudia’nın durumunu biliyormuş gibi başı önünde odaya girmiş ona bir bornoz uzatmıştı. Claudia bir bornoza sarılı halde, bütün kasları ağrırken ve kalbi kırıkken o koridorda utanç yürüyüşünü yaparak odasına girdi. Tek tesellisi koridorda hiç kimsenin olmamasıydı ki bu düğün sabahı için garipti. Koridorun koşuşturan hizmetçi ve uşaklarla dolu olması gerekiyordu. Belki de bunun için Edoardo’ya teşekkür etmeliydi. Gelinliği kara bir bulut gibi odanın ortasında duruyordu.

Kız hafifçe öksürdü. “Sizin için banyo suyunu hazırladım Bayan Claudia. Hazırlanmanız için birazdan burada olurlar. Acele etseniz iyi olur.”

            Claudia onu bir baş hareketi ile onaylayıp banyoya yöneldi. Küvet ılık su ile doldurulmuştu. İçine girerken yüzünü buruştursa da kısa zamanda kaslarındaki gevşemeyi hissederek rahatladı. Bedenini sabunlamak istemiyordu üzerinden hala Salvatore’un kokusunu alırken bunu yapamazdı. Banyonun ardından üzerine rahat bir elbise giyerek odasına getirilen kahvaltı tabağından bir şeyler yedi. Henüz dün gecenin anılarından ve bedenindeki yankılarından kurtulamadan onu nikâhına hazırlamak ve düğün hazırlıklarını tamamlamak için bir ekip gelmişti. Saçı ve makyajı yapılırken sadece oturdu. Aynadaki yansımada herkes güzel bir gelin görüyordu Claudia ise kırık bir kalp… Belki biraz umut… Ama Salvatore hala ortada yoktu. Onun nerede olduğunu Edoardo’ya kapı aralığından sormuştu fakat umutsuz yüz ifadesi ile bilmediğini söylemişti. Öylece evlenmesine izin mi verecekti? Hiçbir şey olmamış gibi? Hayır, buna inanmayı reddediyordu. Dün geceki o şey zevkten fazlasıydı. Kimse kimseye o duyguları yoktan yere yaşatamazdı, kimse kimseye o şekilde bakıp öpemezdi.

            Gelinliğini giydiğinde boy aynasının önünde durdu. Kadınlar ona hayranlıkla bakıp iltifatlar ederken bir yabancıyı seyrediyor gibiydi. Beyaz gelinliğin her yeri kolları, boynu hatta avuçları bile dantellerle süslüydü. Boynundaki düğmeler o kadar sıkıydı ki nefes almakta zorlanıyordu. Korse kısmı iki kişi tarafından bağlanmıştı karnı ve beli incecik görünse de solukları ağırdı. Bir an önce yırtıp içinden çıkmak isteyeceği bir kafes gibiydi. Saçları sımsıkı bir topuzla toplanmış yüzü açığa çıkarken beyaz duvağın ardına gizlenmişti.

“Çok güzel görünüyorsunuz, hanımefendi.”

“Damat büyülenecek.”

Kadınlar kendi aralarında kıkırdarken Claudia sessiz kaldı. Valeria yoktu, Nicolo ortalıkta görünmüyordu. Onu anlayacak ya da bir an olsun yalnızlığından kurtulmasını sağlayacak herkesten yoksundu.

            Nikâhın yapılacağı kiliseye gitmek için yola çıkmaları gerekiyordu. Claudia malikânenin basamaklarında durmuş önünde beyaz, pembe çiçek buketi olan siyah arabaya bakıyordu. Şoför arabanın dışında beklerken Edoardo endişeli görünüyordu.

“Neler oluyor?”

“Bay Gambino’nun sizinle kiliseye gitmek için burada olması gerekiyordu.”

Claudia buruk bir şekilde gülümsedi. “Ama gelmedi. Gelmeyecek, Edoardo.”

Edoardo yine o kendinden emin tavrını takınırken, “Kilisede olacağından eminim,” dedi. “Bir işi çıkmış olmalı. Size oraya kadar Nicolo eşlik edebilir.” Kolundaki saate çatık kaşlarla baktı. “Hazırlanması bir gelinden bile uzun sürüyor, tembel çocuk!”

Tam o sırada Nicolo dağınık saçlarını eliyle düzelterek aşağıya indi. “Günaydın, Claudia, Aman Tanrım! Muhteşem görünüyorsun,” derken elini tutup abartılı bir hareketle öptü.

Claudia kendini gülmekten alamadı. Gelinliği gösterirken, “Nefes alamıyorum,” diye fısıldadı.

Elini bırakıp omuz silkerken, “Önemsiz bir ayrıntı,” dedi. Girmesi için ona kolunu uzattı. “Hadi yola çıkalım.”

Claudia onun koluna girip arabaya doğru yürürken, “Bir cenaze arabasına benziyor,” dedi.

“Cidden mi? Yoksa sadece metafor mu yapıyorsun?”

“Gördüğümü söylüyorum.”

“Gördüğüm en güzel görünen cenazeler biziz.”

            Her şeye rağmen kahkahasını engelleyemedi. Nicolo ne kadar tatlı konuşursa konuşsun bu bir cenaze arabasıydı ve gittiği yerde kendi cenazesiydi. Belki kilise bir şekilde havaya uçar ve herkes ölürdü. Tanrı onu affetsin!

✞✞✞

            Salvatore kiliseye de gelmemişti. Nicolo onunla yürümeyi teklif etmişti ve Claudia başka şansı olmadığı için kabul etmişti. Kiliseye geç kaldıkları için herkes çoktan yerlerine oturmuş onları bekliyordu. Dış kapıdan içeri girdikleri sırada insanların sesleri kulağına doldu. İç kapı henüz kapalıydı bu yüzden diğer tarafta onları bekleyenleri göremiyordu.

Nicolo yakasındaki pembe çiçeği düzeltirken, “Kabul edelim abimle yürüyor olsaydın bir trajedi olurdu,” diye şakalaştı.

“Sence neden gelmedi?”

“Böyle şeyler yapan biri değildir. Bir sorun çıkmış olmalı. Belki de nikâha engel olacağından ya da senin sorun çıkaracağından endişe etmiştir.”

Claudia gözyaşlarını geri gönderme konusunda başarılıydı bu yüzden bunun olmasına izin vermedi. “Bugünün geleceğine hiç inanmamıştım. Benim için bir şey yapacağından o kadar emindim ki…”

Nicolo uzanıp elini tuttu ve samimi bir tavırla sıktı. “Aşk için doğru adam olmadığını sana söylemiştim, Claudia. Çok üzgünüm. Artık dava ve aile dışında önemsediği hiçbir şey yok.”

Nicolo parmak uçlarında yükselip kapının üzerindeki minik vitray pencereden içeriye baktı. “Sanırım artık içeriye girmeliyiz.”

Claudia, çaresizce Nicolo’nun koluna girdi. Artık yolun sonuna geldiğinin farkındaydı ama yine de Tanrı’ya bir mucize için dua etti. “Tanrım içimde bu aşkla yaşamama izin verme.”

            Koridor kırmızı bir halıyla kaplıydı. Bütün özel misafirler kilisenin tahta sıralarını doldurmuştu. İçerisi pembe ve beyaz çiçeklerle süslenmişti. Herkes çok şıktı. Carlo, pederin hemen yanında dikiliyordu. Kız kardeşi ve annesi beyaz smokin konusunda ısrar ettikleri için bir beyaz atlı prense benziyordu ama Claudia’nın istediği beyaz atlı prens değildi. Carlo’nun arkasında iki kuzeni vardı. Parmaklarını Nicolo’nun kolunun etrafında sıkarken Nicolo diğer elini elinin üzerine koyarak ona güç verdi. Neyse ki uzun yüz duvağı hayal kırıklığını ve üzüntüsünü gizliyordu. Nicolo onu Carlo’ya teslim ederken ikisi arasındaki gözdağı veren vücut hareketlerinin farkındaydı. Carlo elini tutup onu yanına çekerken Claudia kalbindeki sancı yüzünden acı içindeydi, kahrolası gelinlik onu boğuyor, nefes almasını imkânsız hale getiriyordu. Solukları o kadar yavaşlamıştı ki her an kalbi durabilirdi bu da kötü olmazdı. Ön sırada ona çok yakın bir mesafede Valeria’yı gördü ona gergin bir şekilde gülümsedi. Hemen yanında Carlo’nun annesi ve babası oturuyordu. Sıranın en ortasındaki boşluk ise gözden kaçacak gibi değildi. Salvatore Gambino’nun olması beklenen yer...

Claudia hala boş yere bakarken Rahip konuşmaya başladı. “Tanrı’nın huzurunda Carlo Gambino ve Claudia Angeli arasındaki evliliği kutsamak için buradayız.”

            Derin nefes alma çabası bir kez daha hüsranla sonuçlanırken Rahibin gür sesi bir kez daha duyuldu. Carlo’ya onu karısı olarak kabul edip etmediğini sordu ve Carlo kendinden emin bir şekilde kabul ettiğini duyurdu. Söz sırası Claudia’ya geldiğinde bunu yapamayacağını fark etti. Onu istemiyordu, onunla evlenmek istemiyordu.

            Kilisenin gürültüyle açılan kapısı onun bir şey söylemesini engellerken herkes kimin geldiğini görmek için başını çevirdi. Claudia’nın bakışları da kapıya çevrilmişti. Salvatore Gambino simsiyah takımı içinde sert ve kararlı adımlarla içeri girerken bir adım arkasında onu sadık yaveri Lorenzo takip ediyordu. Claudia’ya bir kez olsun bakmadan sert bir sesle, “Saygısızlık için kusura bakmayın, Peder ama nikâh olmayacak,” dedi.

✞✞✞

Herkesin şaşkınlık nidası yüzünden salonda bir uğultu yükseldi. Claudia ona aşkını itiraf edip onu kucaklayacağı an için her an gözyaşlarına boğulmaya hazırdı. Geç kalmıştı ama gelmişti.

Carlo şaşkın bakışlarla ne olduğunu anlamaya çalışırken Carlo’nun babası, Salvatore’un amcası Vincenzo ayağa kalkarak, “Neler oluyor?” diye sordu.

Sanki bu normal bir durummuş gibi rahatça, “Nikâhı iptal ediyorum,” diye açıkladı.

Carlo’nun şaşkınlığı son bulmamıştı ama bir şeyler söyleyebilecek kadar kendini toplamış görünüyordu. “Neden?”

Vincenzo oğlunu duymamış gibi araya girdi. “Sorun ne Salvatore bu anlaşmayı çoktan yapmıştık.” Bir anlaşma… İşte evliliği bundan ibaretti. Vincenzo’nun sinirlendiği açıktı suratı kıpkırmızı olmuş konuşurken ağzından çıkan tükürüklere engel olamıyordu. “Şimdi tek taraflı iptal edemezsin!”

Bütün misafirler onları seyrederken, “Geçerli bir sebebim var,” dedi.

“Sanırım oğlum ve ben bu sebebi öğrenmeliyiz öyle değil mi Salvatore?”

İlk defa bakışlarını Claudia’ya çevirdi. Elbette Claudia onu duvağının ardından görürken o göremiyordu. “Claudia hamile olabilir.”

Bütün salon buz kesmişti. Claudia artık nefes almakta zorlanmıyordu nefesi tamamen kesilmişti. Hayır, hayır bunu söylemiş olamazdı. Bu kadar insanın önünde son anda bunu yapıyor olamazdı. Herkesin yargılayan bakışları ona çevrilmişken Vincenzo ilk konuşan kişi oldu. “Bir manastırdan geldi! Güvenli bir yer olduğunu söyledin ve yıllarca orada kaldı. Tanrı aşkına Salvatore nasıl hamile olabilir!”

Carlo asıl sorulması gereken soruyu Salvatore’a değil, Claudia’ya sormayı tercih etti. “Bu doğru mu?”

Claudia bu soruya ne cevap vermesi gerektiğini bilemiyordu. Seks konusunda tecrübesiz olabilirdi ama biyoloji dersi almıştı, en azından çocukları leyleklerin getirmediğini ve onların nasıl yapıldığını biliyordu. Yani… Dün geceden sonra bu mümkündü. Duvağını yüzünden kaldırdı bir korkak ya da suçlu gibi onun arkasına saklanmayacaktı. Bakışları Carlo ile karşılaştı. Claudia’nın onu yalanlamasına ya da doğrulmasına gerek kalmamıştı. Carlo yüzündeki ifadeden doğru olduğunu anladı. Bakışlarındaki kırgınlığı, öfkeyi, acıyı, ihaneti görebiliyordu. Salvatore Gambino bu yaptığı ‘yersiz’ itiraf ile herkesin onurunu hiçe saymıştı. Bir şey söylemeliydi, bir şey söylemesi gerekiyordu ama ne söyleyeceğini bilmiyordu.

Vincenzo ona fırsat vermeden tükürür gibi, “Kimden?” diye sordu. Elinin belindeki silaha doğru hamle yaptığını fark etmişti. Artık manastırdan geldikten sonra hamile kaldığını düşünüyor olmalıydı.

Carlo, Nicolo’ya doğru iki adım atarken öfkeden gözü dönmüştü. “Seni piç!”

Her şey daha da karışırken Claudia bayılacak ya da kusacak gibi hissediyordu. Nicolo üzerine doğru gelen Carlo’dan korunmak için ayağa kalkmıştı, bir kadın çığlık atmıştı, Vincenzo silahına davranmıştı ve korumalar silahlarını çekmek için hazırdı.

Claudia, “YETER!” diye haykırdı. Sesi kilisenin akustiğinde yankılanmış olsa da kimse onu umursamadı.

Onları durduran şey Salvatore’un alçak sesi oldu. “Benden.” Bütün misafirlerle birlikte Carlo’nun, Vincenzo’nun hatta Nicolo’nun şaşkın bakışları ona kilitlenmişti. Salvatore bir kez daha, “Claudia benden hamile olabilir,” dedi. “Bu yüzden bu nikâhı iptal ediyorum.”

            Vincenzo öfkeliydi ama sesi kesilmişti, Carlo hayal kırıklığı ile ona bakarken sanki yanlış duyup duymadığını çözmeye çalışıyordu. Çirkin fısıltılar, insanların meraklı bakışlarına karışıyordu. Valeria ve Nicolo bile ona şaşkınlıkla bakarken acımanın keskin gölgelerini ikisinin yüzünde de görebiliyordu. Bu kadar zaman beklemiş, son anda onu herkesin içinde iffetsiz göstermeyi mi uygun görmüştü? Bunca zamandır o kıymetli ‘onuru’ hakkında atıp tutmuş şimdi ikisinin onurunu da ayaklar altına almıştı. Bir sonraki hamlesi neydi? Baştan çıkarıldığını mı söyleyecekti?

✞✞✞

            Claudia uzun duvağını tek bir hamlede çekip saçındaki çirkin taçla birlikte yere fırlattı. Gelinliğinin kabarık eteklerini elleriyle kavrarken kaideden aşağıya inip koridorda Salvatore’un yanından hızla geçerek çıkışa doğru koşar adımlarla yürüdü. Muhtemelen koşabilse bunu yapardı! Ağır ahşap kapıyı iterek açtığında nihayet temiz hava ciğerlerine doldu. Yine de dolu dolu bir nefes çekememişti. Güneş tepedeydi ve gözüne giren ışıklar yüzünden elini güneşe siper etmek zorunda kaldı. Tam o anda arkasından birinin daha kiliseden çıktığını duydu. Valeria minik bedenini saran krem renk etek ceket takımının içindeydi, topuklu ayakkabıları üzerinde o kadar güçlü duruyordu ki Claudia onu her gördüğünde imreniyordu.

“Yalnız kalmak istediğini tahmin ediyorum, arabam hemen şurada.” Yol kenarındaki kırmızı arabasını işaret etti. Claudia’nın merdivenlerden inmesine yardım etmek için gelinliğini tuttu ve birlikte arabaya doğru yürümeye başladılar.

“Tüm bunlar… Doğru mu?”

Claudia acıyla güldü. “Hamile olup olmadığım mı? Emin olmak için bir süre beklenmesi gerektiğini biliyorum.”

Arabanın yanına geldiklerinde Valeria ona anlayışla baktı. Claudia ağlamamak için dudağını ısırırken, “Başından beri bu evliliği iptal etmesini istedim,” dedi. “Dün geceden sonra… Tanrı aşkına daha nazik olabilirdi!”

“Salvatore her şey olabilir Claudia ama nazik, düşünceli ya da anlayışlı değildir. Aslında bu yaptıklarının hiçbirini yapacak biri değildir. Bir şeyler olduğunu anlayabiliyorum, anlamadığım tam olarak ne olduğu… İncinmemek için dikkatli olmalısın. Öküzler kavga eder, çimenler acı çeker. (Quando i buoi litigano, è l’erba che soffre.)”

Salvatore’un peşinde Lorenzo ve Nicolo ile kiliseden çıktığını gördüğünde Valeria ona, “İstersen benimle kalabilirsin,” dedi. “Misafir odam ve yaramaz iki çocuğum var. Senin için uygunsa?”

Claudia hızla ona doğru gelen adama bakarken başını iki yana salladı. “Buna izin vereceğini sanmıyorum.”

Valeria, “Bunu bana bırak,” dedi. Salvatore tam karşılarına dikilmişti. Valeria korkmuş ya da geri adım atacak gibi görünmüyordu. “Claudia benimle geliyor.”

Salvatore sakince başını iki yana salladı. “Claudia hiçbir yere gitmiyor.” Bakışlarını ona çevirdiğinde gözlerindeki ateşin ısısını hissetti. “Hiçbir yere gidemezsin.”

Claudia aynı sakinliği sağlamak için derin nefes almak istedi ama yapamadı. Kahrolası korse buna izin vermiyordu, boğazına dayanan yaka ve düğmelerde öyle. Bunun yerine cılız sesiyle, “Neden gidemem?” diye sordu. “Sonunda aşkıma karşılık vereceğin için mi gidemem? Bekâretimi bozduğun ve çocuğunu taşıyor olabileceğim için mi gidemem?” Ona doğru bir adım atarken işaret parmağını göğsüne doğrulttu. “Sen kendi onurunu düşünürken herkesin içinde benim onurumu yok ettin.”

Uzun saniyeler boyunca ona baktı. Claudia’nın bileğini yakalayarak onu kendi tarafına doğru çekti. Kibar, nazik ya da şefkatli değildi. Onları kimsenin duyamayacağı bir şekilde kulağına fısıldadı. “Bunu bir gösteriye çevirme. Şimdi uslu bir kız ol.”

Uyarısı ciddi görünüyordu bu yüzden onu dikkate almaya karar verdi. Valeria’ya dönerek, “İyi olacağım,” dedi.

Valeria tatmin olmuş görünmese de hafifçe başını salladı. “Ziyarete geleceğim.”

            Salvatore’un onu arabasına bindirmesine izin verirken kiliseden çıkan kalabalığı gördü. Fakat Salvatore o yöne bakmadı. Nicolo’ya bir şeyler söyleyip arabada hemen yanına oturdu. Lorenzo ve şoför öndeydi aralarında onları ayıran bölme kapalıydı. Korumaların eşlik ettiği iki arabanın arasında malikâneye doğru gittikleri sırada ikisi de sessizlik yemini etmiş gibiydi.

✞✞✞

            Claudia’nın nefesi yol boyunca daha da kesilmiş bir süre sonra dayanılmaz bir hal almıştı. Nikâh iptal olmuştu ama hala o prangalardan kurtulmuş gibi hissedemiyordu. Araba malikânenin önünde durduğunda kapısı görevliler tarafından açıldı ve Claudia kendini arabadan dışarı atarak süs havuzuna doğru ilerledi. Gelinliğin boynundaki düğmeleri çözmeye çalıştı ama başaramayınca güçlü bir hamleyle asılıp danteli yarıya kadar kopardı. Korsenin iplerini tek başına çözemeyeceğini biliyordu bu yüzden onu da yırttı. Pahalı dantel ve kumaş çirkin sesler eşliğinde çöpe dönüşürken sonunda nefes alabildiği için mutluydu. Yürümesine engel olan tarlatanla birlikte eteği de olduğu yere bıraktı, topuklu ayakkabılar da aynı yığına katıldı. Üzerinde sadece kombinezon, beyaz jartiyer çoraplar kalmıştı. O ana kadar ağladığını fark etmemişti sanırım zor nefes almasının sebebi de buydu. Arkasına döndüğünde Salvatore onu seyrediyordu ve malikâne bahçesinde adamları vardı.

Salvatore elini havaya kaldırdığı anda bütün adamlar bu gizli talimatı alarak arkasını döndü. Kimse ona bakmıyordu.

Ceketini çıkarıp omuzlarına atarken Claudia bir kez daha onun baş döndürücü kokusu ile sarmalandı. Ona bu kadar öfkeliyken kokusu nasıl güvende ve huzurlu hissettirebiliyordu? Salvatore yaramaz bir çocuğa bakar gibi onu süzdü. “Ağlamandan hoşlanmadım.”

Burnunu çekerek öfkeli bir tavırla güldü. Gözyaşlarını silerek makyajını muhtemelen yüzünün her yerine yaydı. “Güzel. Çünkü umurumda değil!”

Bu sefer öfkeli bir şekilde homurdanan Salvatore oldu. “Ne bekliyordun Claudia? İstediğini yaptım nikâhı iptal ettim.”

“Doğru sebeple değil.”

Kravatına uzanıp hareket ettirdi ama gevşetmedi ya da onu çıkarmadı. “Doğru ya da yanlış sebepler sikimde değil. Karnında çocuğumu taşıyor olabilirsin. Nikâhın iptal edilmesi için oldukça geçerli bir sebep.”

            Geçerli bir sebep… Öyle olduğunu biliyordu. Dün gece bunun olabileceği aklına dahi gelmemişti ama şimdi bu ihtimal vardı. Yine de onu sevdiği ya da kendisi için istediğinden değil yanlışlıkla hamile bırakmış olabileceği için nikâhı iptal etmek zorunda kalmıştı. Bu canını acıtmamalıydı istediğini alıyordu ama yine de canı acıyordu.

Tanrı’ya bunun olmaması için dua edecekti. Sadece yanlışlıkla hamile bıraktığı için onunla olmasına katlanamazdı. “Tüm kalbimle senden hamile kalmamış olmayı diliyorum.”

Bu canını acıtmış gibi görünmüyordu. Onunda bir çocuk istemediğinden emindi. Dün gece her şey çok hızlı gelişmişti belli ki bunu düşünememişti. “Bir hata yaptık ve hataların sonuçları olur. Şimdi bu sonuçlarla yüzleşmek zorundayız, Claudia.”

Kalbi bir kez daha kırıldı. “Sana bir prens ya da şövalye olmadığımı söyledim. Ben tehlikeli bir adamım ve şimdi sende benimle birlikte o tehlikenin içindesin. Umalım ki her şeye değsin.”

            Claudia için her şeye değerdi. Dün gecenin her bir anı için her türlü felakete hazırdı. Gözünden birer birer damlayan yaşları görebiliyordu. Karşısına geçmiş tüm o kaba sözleri söylerken bile kalbindeki aşk kıvılcımlarına engel olamıyordu. Bütün rüyaları o nikâhı durdurup ona olan aşkını haykırması hakkındaydı.

“Kalbini vermek için en yanlış adamı seçtin, küçük kız.”

“Kalbim de gözyaşlarımda sana ait.” Onu arkada bırakıp malikâneye girdi ve kendisini odasına kapattı.