DOKTOR - ON DOKUZUNCU BÖLÜM

 

ON DOKUZUNCU BÖLÜM

Gök benim tahtım, yer de ayaklarımın basamağıdır.

Acts 7:49

            Bir hafta önce acil bir işi olduğunu söyleyip kısa bir veda ederek Fransa’ya gitmişti. Bu bilinmezliğin yanında Salvatore’un umursamazlığı onu delirtiyordu. Artık neredeyse o geceyi bir hata olarak gördüğünden ve ne yapacağını bilmediği için böyle davrandığından emindi. Aşk yoktu hatta şehvet bile yoktu. Bunca zamandır onun hislerine karşılık vereceğini düşünerek çok mu hayalperest davranmıştı?

            Bir hafta içinde Valeria onu dört defa ziyaret etmişti. Anlaşılan Salvatore yokluğunda eve sadece onun gelmesine izin vermişti. Malikâneden çıkması ise kesinlikle “uygun değildi” bunu gitmeden önce bizzat söylemişti. Nicolo sohbetleri sırasında Fransa'daki anlaşmanın önemli ve tehlikeli olduğunu söylemişti bu da Claudia’nın rahatlamasını sağlamamıştı. Her ne kadar şu anda Salvatore’a karşı öfkeli olsa da tehlikede olması hoşuna gitmiyordu. Uykusuz geceler, pek çok boya kullandığı bir haftanın ardından dönüşü sessizlik içinde olmuştu.

            Nicolo sabah saatlerinde onun döndüğünü fakat şirkette olduğunu söylemişti. Claudia heyecanlanmayacağına ve onu özlediğini belli etmeyeceğine dair kendine sözler vermiş olmasına rağmen içindeki kıpırtıyı engelleyememişti. Bir haftalık ayrılığın ardından aynı gökyüzünün altında nefes alıyorlardı. Gün boyu her seste onu görmeyi ummuş olsa da akşam yemeğinden sonra da gelmemişti. Malikâne yavaş yavaş sessizliğe bürünüp herkes yataklarına çekildiğinde Claudia odasından çıkıp sessizce koridorda ilerledi. Çalışma odasına girerken sessiz ve tedirgindi. İçerisi karanlıktı, ay ışığı çıplak pencerelerden cılız bir şekilde içeriye süzülüyordu. Ağaç, vernik ve alkol kokuyordu.

            Claudia büyük deri koltuğa oturup ayaklarını uzattı. Geleceğini biliyordu bu yüzden onu beklemeye başladı. Salvatore ne yaparsa yapsın onu sevmekten asla vazgeçemeyeceğini biliyordu ve bu duygu onu aciz hissettiriyordu. Kendiyle yaptığı her kavganın sonunda kendini onun kokusunu ararken, ayak seslerini dinlerken ya da sadece onu düşlerken buluyordu. Bu öyle hastalıklı bir histi ki çoğu gün kendini gerçekten hasta hissediyordu.

            Kendine sadece birkaç dakika orada durup onu bekleyeceğini söylese de sonunda zaman kavramını yitirmişti. Koridorda güçlü ayak sesleri duyduğunda neredeyse uykuya dalmak üzereydi. Kapı yavaşça açıldı oda o kadar karanlıktı ki Salvatore’un onu görmesi imkânsız olsa da Claudia onun kapıdaki silüetini görebiliyordu.

İçeriye doğru iki adım atıp kapıyı arkasından kapatırken ışık açmadı. Sakin bir sesle, “İyi geceler, Claudia,” diye fısıldadı.

Claudia nefesini tutmuştu. Ayaklarını aşağıya sarkıtıp oturdu. “İyi geceler.”

Masaya doğru ilerleyip üzerindeki ışığı yaktı. Loş ışık yüzünün sert hatlarını aydınlattı. “Burada ne işin var?”

“Bekliyordum.”

“Şimdi geleceğimi nereden biliyordun?”

“Bilmiyordum. Sadece… Birkaç dakika beklerim ve gelmezsen odama dönerim diye düşünmüştüm.”

Tek kaşını havaya kaldırarak, “Kaç dakika bekledin?” diye sordu.

Claudia omuzlarını silkti. “Emin değilim, sanırım birkaç saat.”

Onun neredeyse güldüğünü gördü ama Salvatore hislerini belli etmeyen bir duvardan farksız olduğu için doğru görüp görmediğinden emin değildi.

“Sana veda ederken oldukça kızgındın beni görmek istemeyeceğini düşünmüştüm.”

“Bana veda etmedin sadece gideceğini söyleyip kurallarını sıraladın.” Uzun süre ona baktı ama bir şey söylemedi. “Aslında sana söylemem gereken bir şey var. Ben… O yüzden bekledim.” Bu kocaman bir yalandı, söyleyeceği şeyin acelesi yoktu ama onu görmek için çırpınan kalbine engel olamamıştı.

“Öyle mi, nedir?”

Claudia derin bir nefes alırken omuzları gevşedi. “Rahatlayabilirsin, hamile değilim.”

Dün gece kanamasının başlaması sevinmesine neden olsa da Salvatore ile kalması için tek kozunu kaybetmiş gibi hissetmişti. Onu ‘zorunluluklardan’ dolayı istemesinden hoşlanmıyordu ama hiç olmaması düşüncesi daha katlanılmazdı.

Başını sallarken, “Emin misin?” diye sordu.

Claudia gözlerini devirmemek için kendini zor tuttu. “Elbette eminim! Kanamam var, hizmetçim sabah çarşaflarımı değiştirdi ona sorabilirsin ya da görmek mi istersin?” derken sesinde alay vardı.

“Ya da seni muayene ettiririm?” Kaşı hafifçe yukarı kalkıp dudağının köşesi kıvrılmıştı. “Tıpla aram oldukça iyidir.”

Elbette o bir zamanlar doktordu. Bu bilgi onu her seferinde şaşırtıyor, o zamanlarda nasıl bir insan olduğunu merak etmesine neden oluyordu. “Bu artık bir mesele değil. Bundan sonrası için planınızı merak ediyorum?”

İlgisizce, “Bir planım yok,” dedi.

“Sizin gibi bir adamın mı? Bütün hayatınızın planlarınız üzerine kurulu olduğunu sanıyordum?”

“Şu sıralar hiçbir şey planladığım gibi gitmiyor.”

Claudia ellerini beline koyarak bedenini ve duruşunu dikleştirdi. “Hamile olmadığıma ve artık Carlo için ‘masum’ bir gelin adayı olmadığıma göre benimle ne yapmayı planlıyorsun? Gitmekte özgür müyüm?”

✞✞✞

Uzun süren sessizliğin ardından tek kelimeyle, “Hayır,” dedi.

Claudia rahatlamıştı çünkü gitmesine izin vermesini istemiyordu. “Peki,” diye mırıldanırken kollarını göğsünde bağladı. “Bu durumda manastıra geri mi döneceğim?”

Bir kez daha, “Hayır,” derken sesi otoriterdi. “Oraya uygun olmadığını düşünüyorum. Rahibe olma gibi bir planın yoksa tabi?”

“Tövbekâr olamam, çünkü pişman değilim.”

Oturduğu yerden kalkarak ona yaklaştı. Işık arkasında kaldığı için karanlıkta kalmıştı, şeytani ve karanlık bir gölge gibi görünüyordu.

“Henüz değilsin,” derken tam karşısına dikilmişti. Claudia’nın ona boş bakışlarla baktığını fark ettiğinde, “Henüz pişman değilsin,” diye tekrarladı.

“Sessizlik içinde pişman olmamı mı bekliyorsun?”

“Pişman olacaksın, yavrum. Beni tanıyıp hakkımdaki gerçekleri öğrenince pişman olacaksın.”

“Nasıl bilebilirsin?”

Elini uzattı Claudia yüzüne dokunacağı, onu hissedeceği düşüncesiyle gözlerini kapattı ama belli belirsiz bir saç tutamını uzaklaştırdığı ve elini çektiğini hissetti.

“Kırk dört neredeyse kırk beş yıldır bu hayattayım. Kendimi tanıyorum. Yaptıklarımı biliyorum. Senin bana hiç uygun olmadığını biliyorum.”

Claudia’nın bakışlar uzaklara daldı. “Kendimi bildim bileli seni düşledim. Bir gün mutlu bir hayat yaşayacağımızı, bana âşık olacağını, bir sürü çocuğumuz olacağını hayal ettim. Benimle yürüyen kişi değil de mihrapta bekleyen kişi olacaktın. Aynı yatakta uyuyup, birlikte uyanacağımız bir hayat…”

“Bunlar bir çocuğun hayalleri.”

“Artık bir çocuk değilim.”

Onu onayladı. “Yine de asla mutlu ve huzurlu bir hayatın olamaz, sana büyük bir aile ya da kalabalık sofralar veremem, seninle uyuyup, sabah gülümseyerek kalkamam, sonsuza dek mutluluk diye bir şey yok Claudia. Benimle asla bunlar yok.” Çenesini kavrayıp başını yukarı kaldırdı ve karanlıkta parlayan gözlerine bakmasını sağladı. “Sen cennet istiyorsun, benim tek bildiğim cehennem.”

“Aşk için ruhumu şeytana sattım.”

Söylediğine sessizce güldü. “Şeytanla yapılan pazarlıklar her zaman pişmanlıklarla sonuçlanır. Sonsuz bir cehennem…”

Claudia bir adım daha attı. Kararlı bir tavırla, “Kabul ediyorum,” dedi. “Bana gitmeme asla izin vermeyeceğini söyle.”

“Tutamayacağım sözler vermiyorum küçük kız.”

Claudia hayal kırıklığıyla geri çekilirken Salvatore ona engel olmadı. Artık ona aşk için yalvarmaktan yorulmuştu. Sonunda anlıyordu onun kendisine vereceği bir kalbi yoktu. Arkasını dönüp odadan çıkarken onu yalnız bıraktı.

✞✞✞

            Uykusuz bir gecenin ardından sabah erkenden şirkete geçmişti. Aile meclisi ile yapması gereken önemli iki toplantı vardı ama birini erteleyebildiği kadar ertelemek istiyordu. Özellikle Claudia’nın dün gece söylediklerinden sonra bir karar vermeye hazır değildi.

Toplantı masası aile meclisinin üyeleriyle dolmuştu, ailenin bir parçası sayılan avukatı ve çocukluk arkadaşı Tommaso’da toplantıdaydı yasal fikirlere ihtiyacı vardı. Geçen hafta Amerikalı avukatı yaşlı Cornwallis vefat etmişti ve işleri resmen torunu devralmıştı. Çocuk çalışkan ve zeki olsa da henüz güven testlerini geçmemişti onu bu işe karıştıramazdı.

Masanın başına otururken, “İyi günler, beyler,” diyerek hepsini selamladı.

Vincenzo öfkeli, Carlo ise sabırsız görünüyordu. Fransızları bahane ederek onlarla konuşmayı ertelemişti ve sanırım artık bu yüzleşmeyi yapması gerekecekti. En güvenilir soldatosu ve koruması olan Lorenzo hemen yanındaki boş sandalyeye oturdu. Nicolo oynadığı kalemi yere düşürdüğünde Salvatore sertçe öksürerek onu uyardı. Dikkatleri üzerine toplamıştı.

“Fransızlar ile anlaşma iyi gitti. Yakında ilk numuneleri gönderecekler.” Konuya doğruca giriş yapmayı severdi bu yüzden lafı uzatmadı. “Ödeme için onlara teminat verdim. Tek sıkıntımız-.”

Dayısı lafını kesti bunu yapabilecek tek kişi oydu ailede yaşına ve söylediklerine saygı duyduğu tek kişi vardı o da dayısı Michelino’ydu. Seksen yaşından fazlaydı ama hala otoriterdi. Bastonunu hafifçe yere vurdu. “Evlilik iptal oldu bu durumda kızın mirası da hala şaibeli öyleyse Fransızlara nasıl teminat verdin?”

Kan bağı ve sadakati kendisine ait olmalıydı ama o bir aile büyüğünün yapması gerektiği gibi haklı olanı savunuyordu. Bir zamanlar ailesi çöküşün eşiğindeyken her şeyi onun yardımıyla geri almıştı. Bunu yaparken her şeyini kaybetmiş olsa da bu onun suçu değildi.  

“Bu bir aile meselesi, onlara detaylardan bahsetmedim. O miras ailenin ve öyle kalacak.”

Vincenzo avını bekleyen bir atmaca gibi konuşmaya atladı. “Bu nasıl olacak? Aileyi yok sayıp kendi kendine karar veriyorsun, bu bir onur meselesi Salvatore. Artık aile işlerine tek başına söz sahibi olamazsın. Gençliğinden beri seni savunduk ama bu… Oğlumun nişanlısıyla yatman, üstelik senin vesayetin ve sorumluluğun altındayken… Affedilemez.”

Salvatore elini sertçe masaya vurdu ama konuşurken sesi tebaasına seslenen bir rahip kadar sakindi. “Kimsenin affını istemiyorum, amca. Bu ailenin sorumluluğu yıllardır sırtımda. Bütün aile dağıldığında ve kalanlar birer fare gibi saklandığında kendimi ben ortaya attım. Bu aile için kendi ailemi kaybettim. Şimdi kimse bana ne yapacağımı söylemeye cüret edemez.”

Michelino elini havaya kaldırıp Vincenzo’ya oturmasını işaret etti. Konuşmadan önce elindeki mendili ağzına kapatarak öksürdü. “Kız mesele değil. Miras hepimiz için önemli. Söz sahibi olmak istiyorsan, iş yapmak istiyorsan, aileyi ve sevdiklerini korumak istiyorsan onurdan önce paraya ihtiyacın var. Babası kızı almak için her yolu deneyecektir. Kız mirası öğrenmeden bir yolunu bulup parayı almalısın.”

“Bu konuyu özel bir toplantıda Vincenzo ve Carlo ile konuşacağız şimdi izninizle gerçek işlerimizden bahsetmek istiyorum.” Herkes söyleyeceği sözleri yutarken Salvatore konuşmaya devam etti. “Kokain birinci kalite tam istediğim gibi bu kalitede bir malı Kolombiyalıların üretmesi imkânsız. Tekel olacağız. Fakat bu sokakta ya da boktan kulüplerde satılacak bir şey değil. Pahalı ve özel… Bu yüzden yeni pazar alanları ve pazarlama stratejileri oluşturmalıyız. Yeni, yenilikçi fikirlere ihtiyacım var bu durumda aramızdaki gençlere çok iş düşüyor.” Gözleri Carlo ve Nicolo’nun üzerinde gezindi.

“Şarkıcılar ve politikacılar buna bayılırdı.” Nicolo ellerini çerçeve yapıp, “Koca, zengin kıçınıza özel!” diyerek kahkaha attı.

Carlo ona aşağılayarak bakarken, “Belki yeni bir gece kulübü açabiliriz,” dedi. “Parası olanlar için… Brooklyn’de Casino Russo sadece İtalyanlara özel bir kulüp bizde burada sadece zenginler için bir yer yaratabiliriz.”

Salvatore başını salladı. Fikri sevmişti ve bir planı vardı.

✞✞✞

Neredeyse bir saattir telefon bekliyordu. Padrino Diego ile görüşmeliydi ama ona ulaşmak her zaman kolay olmuyordu. Nihayet telefon çaldığında ahizeyi kaldırdı.

“Salvatore Gambino, eski dostum.” Diego ile Padrino olmadan önce basit bir işkenceci katil olduğu zamanlardan beri tanışıyordu ama artık bulunduğu konum Cosa Nostra için önemliydi ona saygı duymasa bile konumuna saygı duymak zorundaydı.

“Padrino, Diego,” derken sesi saygılıydı. “Uzun zaman oldu.”

“Otorite problemlerin olduğunu biliyorum, Salvatore araman sürpriz oldu ama konuya girebilirsin.”

Bu adamın içini okuması onu her zaman huzursuz ediyordu. “Yeni bir pazar alanına ihtiyacım var.”

“Fransız malları için mi?” Salvatore sessiz kalınca güldü. “Bu kadar şaşırma Salvatore elbette her şeyden haberim olacak. Her yerde gözüm, kulağım, elim ve kolum olacak… Bu yüzden Cosa Nostra’yı ben yönetiyorum.”

Bu yüzden katıksız bir piç kurusu gibi davranabilirdi. Yine de bu dünyada ondan çok daha kötülerini görmüştü.

“Casino Russo gibi bir işletme açmak istiyorum. Üst düzey insanlara hitap edecek, özel bir yer. Bunun için uzman görüşüne ihtiyacım var.”

“Sergio Russo’nun kayıplara karıştığını duymuşsundur. Kulübün adı artık Corvo.” Bunu külahına anlatabilirdi. Diego gibi bir adam dünya üzerindeki herkesi saklandığı delikten bulup çıkarırdı ama Sergio’yu bulmak istemiyordu.

“Eğlence hayatı bana göre değil, Padrino ama birilerinin bana yardımcı olmasını sağlarsanız, bu işten çok iyi kazanç ve önemli bağlantılar kazanacağız.”

Diego Servillo bir süre sessiz kaldı ve derin bir soluk alarak, “Sana yardım edeceğim,” dedi. “Kulübü sevgili karım Rosanna’nın dostları işletiyor.” Rosanna birkaç sene önce Brooklyn’i ateş hattına çevirmişti. Bazı önemli adamların kadınlarını kaçırdığını ve koruması altına aldığını biliyordu anlaşılan şimdi o kadınlar borçlarını sadakatle ödüyorlardı. “Kulübü ziyaret edeceğini bildireceğim, seni memnuniyetle ağırlayacaklar.”

“Bu iyiliğinizi unutmayacağım.”

Güldüğünü hissedebiliyordu. “Dikkatli ol Salvatore, sana olduğun yerde olduğun kişi olarak ihtiyacım var.”

“Büyük savaşlar için tehlikeli ittifaklara ihtiyaç var.”

Diego telefonu kapatmadan önce, “Beni hayal kırıklığına uğratma,” dedi.

            Muhtemelen piç kurusunun her şeyden haberi vardı, özel hayatından aile sorunlarından… Fakat ona ihtiyacı olduğu doğruydu. Morello ailesinin tek düşmanı Salvatore değildi. Yıllardır Cosa Nostra’nın ekonomik gücü olmuşlardı bunun sebebi Kolombiya ile kurdukları çok yakın ilişkilerdi. Padrino onlardan hoşlanmasa da Kolombiyalı çeteleri düşman edinmek için uygun bir dönemde değillerdi. Zayıflama başlamıştı. Özgürlükler ülkesi artık onlara yeterince özgürlük tanımıyordu. Polisler daha açgözlü, siyasiler daha dönek, kurulan tuzaklar daha tehlikeliydi. Yakın zamanda çıkan pek çok yasa mafya faaliyetlerini baltalıyor, onları bir örümcek ağının içine hapsediyordu. Tüm bu yasal anlaşmazlıkların içine çete sorunlarını, maddi problemleri ve güç savaşlarını dâhil etmek istememesi doğaldı. Diego Servillo kurnaz bir adamdı. Morello ailesini öylece yok edemezdi ama yıllar önce planladıkları gibi onları yavaş yavaş çöküşe sürükleyebilecek biri varsa o da Salvatore’du.

✞✞✞

            Akşam malikâneye döndüğünde Avukat Sean Cornwallis ve Claudia bahçedeki çardakta oturuyordu. Edoardo’ya Sean’ın geleceğini söylemişti ama bir saat erken gelmesi planlarının dışındaydı. Onu Claudia ile sohbet ederken gördüğü ikinci seferdi ve bundan hoşlanmamıştı. Onun etrafındaki genç erkekleri kovalayan bir baba figürü gibi görünmek istemiyordu bu yüzden yanlarına yaklaştığında öksürerek orada olduğunu belli etti. Claudia’nın yüzündeki samimi gülümseme onu gördüğünde donup silinmişti. Elbette sarı saçları ve hoş bakışlarıyla Sean Cornwallis o yaşta kızlar arasında çekici bulunuyor olmalıydı.

Adamın elini sıkarken, “Erken gelmeni beklemiyordum,” diye ekledi.

Çocuk mahcup bir edayla başını eğdi. “Kusura bakmayın bu bölgede işim vardı ve siz gelene kadar bekleyebileceğimi düşündüm. Bayan Angeli’nin nazik sohbetiyle vaktin nasıl geçtiğini anlamadım.”

Salvatore kaşlarını çatarak çocuğun elini fazla sert sıktığını fark edip geriledi. “Büyükbaban Henry için üzgünüm. Huzur içinde uyusun.”

Omuzları düşmüş yüzü bir hüzünle gölgelenmişti. “Teşekkür ederim Bay Gambino. O tek ailemdi.”

“Çalışma odama geçelim,” derken bakışları tepkisizce oturan Claudia’nın üzerinde gezindi. Beyaz elbisesinin içine çamaşır giymediğini görebiliyordu ve o görebiliyorsa genç adamda görüyor olmalıydı. Sohbetin onun için çok önemi olmadığından emindi bir saat boyunca harika bir manzara seyretmişti. Eğer işine yaramayacak olsa onu şimdi öldürebilirdi.

Sean, Claudia’ya doğru gülümsedi. “Eşliğin için teşekkür ederim, Cla- Bayan Angeli.”

“Benim için zevkti Sean.”

Yumruklarını iki yanda sıkarak çalışma odasına doğru peşinde Sean ile ilerledi. Nihayet yalnız kaldıklarında, “İstediğim evraklar hazır mı?” diye sordu.

Sean çantasından çıkardığı evrakları masaya bıraktı. “Bundan kimsenin haberi olmaması gerektiğini söylememe gerek yok sanırım?”

Çocuk onu onaylayarak başını salladı. “Vesayetten çıktığınız anda miras konusunda bir yaptırımınız olmayacak.”

Salvatore gülümsedi. “Elbette. Bunun için başka bir planım var.”

Sean’ın bakışlarındaki merakı gördü ama bir şey söylemeyecek kadar akıllı bir adamdı.

            Sean malikâneden ayrıldıktan sonra Salvatore, Claudia’yı salonda kapalı televizyonun önünde otururken buldu. Kollarını göğsünde bağlamış gözü boşluğa dalmıştı.

“Televizyon izlemek için onu önce açman gerekiyor.”

Gözlerini devirdiğini gördü. “Bir mağaradan değil, manastırdan geliyorum.”

Yanına otururken, “Manastırda televizyonunuz var mıydı?” diye sordu.

“Sizin gibi önemli adamların kurtulmak istedikleri kızlarını gönderdiği yüklü bağış alan bir manastırdan söz ediyoruz, elbette televizyonumuz vardı.”

Ona hala kızgındı bunu anlayabiliyordu o genç bir kızdı. Genç kızlar kimsenin ne olduğunu anlamadığı konular hakkında öfkelenebilirdi.

“Dün geceki konuşmamız yüzünden mi kızgınsın?”

Ona bakarak gülümsedi ama bu daha çok bir katilin yüzünde oluşabilecek türden bir gülümsemeydi. “Reddedilmek mi? Hayır, buna alıştım Bay Gambino.”

Sesindeki alaycı kinayeye rağmen şu anki öfkesinin bununla ilgili olmadığını düşünüyordu. “Sean ve sen… İyi anlaşıyor gibi görünüyordunuz?”

Uzun süre sessiz kaldı. Bu sessizlik onu öfkelendirdi. “Ki-bar. Bir centilmen.” Kekelediği gözünden kaçmamıştı. Ondan hoşlanmış mıydı?

Yalandan bir kahkaha atarak, “Dünyayı görmek, o büyük aşkında çatlaklar mı yarattı küçük kız?” diye sordu.

Claudia ayağa kalktı. Patlamaya hazır bir bomba gibi görünüyordu. İşaret parmağını ona doğrulttu. “Sen benim aşkımı sorgulayamazsın! Beni incitirken bile seni anlamaya çalıştım.” Gözlerinde parlayan yaşları gördü bu geçen seferki gibi onu sinirlendirdi. Karşısında küçük, zayıf bir kız gibi ağlamasını istemiyordu.

“Ağlama,” diyerek onu uyardı.

Claudia burnunu çekerek gözyaşlarını elleriyle sildi. “Eğer birinin önünde ağlıyorsam, sınırdayımdır. Nefret ettiğim bir şey varsa birinin beni ağlarken görmesi!” diye bağırdı ama konunun ağlaması olmadığını anlayabilmişti.

“Güzel. Ağlamandan hoşlanmıyorum.”

Gözleri aniden öfke ateşiyle parladı. “Siktir git.”

Arkasını dönüp gitmek üzereyken onu bileğinden yakalayarak kendine çekti. Üstüne doğru sendeledi. Gözlerini gözlerine dikti. “O saygısız tavırların ve o edepsiz ağzın…” Dudaklarına bakarak, “Ne yapacağım biliyor musun?” diye sordu. Onun cevap vermesine ya da geri çekilmesine izin vermedi. “Seni susturmak için ağzını dilimle dolduracağım.”