DOKTOR - ON SEKİZİNCİ BÖLÜM

 ON SEKİZİNCİ BÖLÜM

Çünkü o, meleklerini senin üzerine görevlendirecek, seni bütün yollarında koruyacaktır.

Psalm 91:11

 

            Tahmin ettiği gibi aile meclisi bir toplantı talep ediyordu ama bunu şimdi yapmayacaktı. Kimsenin onu rahatsız etmemesini isteyerek kendisini çalışma odasına kapattı. Eğer anlaşmaya varılamazsa konu Padrino’ya kadar intikal edecekti. Bundan korkuyor ya da çekiniyor değildi ama aile onurunu, ismini ve birliğini korumak zorundaydı. Bu birlik daha önce dağılmış ve herkes çok kötü sonuçlarla yüzleşmişti. Tarihin tekerrür etmesi kaderin saçma bir oyunu olurdu.

            Hava kararıp, düğün hazırlıkları için kurulan her şey toplandığında ve ev nihayet sadece güvendiği insanlarla dolu sığınağına dönüşene kadar pencere kenarında beklemişti. Çevresindeki herkesi güvende tutma duygusu artık ilkel bir hal almıştı.

Kapısı hafifçe tıklatıldı ve Nicolo cevap beklemeden içeri süzüldü. Elinde bir şişe cin tutuyordu çoktan büyük kısmı içilmişti.

“Ortalığı sikip attıktan sonra dertleşmeye ihtiyacın olabileceğini düşündüm.”

            Neredeyse sarhoştu bunu saygısız üslubundan anlamamıştı zaten genellikle insanda çenesine bir yumruk atma isteği uyandırıyordu neyse ki kardeşiydi ve ona karşı sorumluydu. Kayan kelimeleri ve yüzündeki gevşek gülümseme onu ele veriyordu.

Salvatore masada oturduğu yerden kalkmadan ve gözünü önündeki sevkiyat defterinden ayırmadan, “Seninle zevzeklik edecek ruh halinde değilim, Nicolo,” diye uyardı.

Teklifsizce karşısındaki koltuğa kuruldu. “Daha çok kilisede bir nikâh basıp, gelini hamile bıraktığını söyleyecek ruh halindesin.” Salvatore onu yanıtsız bıraktı ama bu Nicolo’nun çenesini kapatması için yeterli olmadı.

“Orada haksız yere kurşunların hedefi olacağımı sandım! Tanrı aşkına o salonda gelini hamile bırakma ihtimali olan tek kişi ben miyim? Neden herkesin aklına önce Nicolo Gambino geliyor?”

Salvatore çatık kaşlarının üzerinden ona bakarken, “Acaba neden?” dedi. “Belki de hayatına çeki düzen verme vaktin gelmiştir.”

Gülerek içki şişesinin kapağını açtı ve doğrudan şişeden bir yudum aldı. “Sanırım bu noktadan sonra hayatına çeki düzen vermesi gereken kişi sensin. Yeniden baba mı oluyorsun?”

“Bu konuyu açma Nicolo.” Derin bir nefes aldı. “Hamile olma ihtimali var ama bu kesin değil.”

“Gösterin çok kötüydü. Kardeşin olarak bunu itiraf etmek zorundayım. Madem kızı istiyordun bunu daha önce neden söylemedin ki bekâretini almadan ya da nikâh sırasında Peder’e kalp krizi geçirtmeden önce.”

Salvatore derin bir nefes aldı. “Bunu bir peri masalı mı sanıyorsun? Bir anlaşma yapıldı ve anlaşma evlilikleri kanunlar gibi bağlayıcıdır. Çok ciddi bir sebep olmadıkça bozulması kanuna karşı gelmek demek, bunu sende biliyorsun. Ailenin güveni, adaleti ve işleyişi bana bağlı.”

Nicolo başını salladı. “Bu zırvaları toplantılara ilk katıldığımdan beri duyuyorum abi. Yine de bu anlaşmayı onlara sunan sendin. Aile mirasının büyük bir kısmını Vincenzo amcaya ve Carlo’ya vermek güvenli mi?”

“O aileden… Vincenzo’ya güvenmiyorum ama ailenin zor zamanlarında yanımdaydı. Ayrıca para zaten çoktan Fransızlardan alacağımız toz karşılığı olarak söz verildi. Vincenzo’nun paranın üstüne yatmaya çalışması başının onlarla derde girmesi demek. Bana kazık atamaz ve bunu biliyor.”

Nicolo’nun yargılaması bitmemiş gibi görünüyordu. Şimdi işe yaramaz, küçük kardeşine hesap veriyordu. “En başından Claudia için yanlış kişiyi seçtin. Mirasın ailede kalması için onu aileden biriyle evlendirmeliydin.”

“Onu seninle evlendirip, ailemin mahvoluşunun canlı şahidini her gün görmek zorunda mı kalsaydım? Bir de kardeşimin karısıyla yattığım için Cosa Nostra’da şerefim ayaklar altına alınırdı.”

Nicolo omuzlarını silkerek, “Artık kendimden bahsetmiyorum,” dedi. “Ailenin reisi olarak evlenmeyi düşünebilirdin. Jane’den sonra çok uzun zaman geçti.”

Salvatore oturduğu yerden kalktı gerginliği yeniden gün yüzüne çıkmıştı. “Bir aile kurmak, evlenmek ve yeniden aynı hataları yapmak gibi bir niyetim yoktu. Her şey… Her şey istediğim gibi gitseydi bu iş bitmiş olacaktı ve ben hayatıma devam edebilecektim.”

İçkiden bir yudum daha aldı. “Seni yargılamıyorum. Claudia gerçekten çok güzel ve çok genç… Uzun zamandır yalnızsın. Yine de gerçekten prezervatif kullanmayı unutacak kadar sorumsuz davranacak biri değilsin.”

“Bunun güzelliğiyle ilgisi yok!” diye bağırdı. Güzel olduğunun farkındaydı kör değildi. Genç kızlarla yatmak gibi bir fantezisi de hiç olmamıştı. Hatta olgun kadınlardan hoşlanırdı. “Onda başka bir şey var,” derken sesi alçaldı. Nicolo’ya doğru yürüdü, şişeyi elinden alıp koltukta yanına otururken kravatını çıkarıp attı.

“Sonunda! Salva’ya ulaştım.”

Bardak kullanmadan şişeden birkaç büyük yudum aldı. “Başta sadece benimle oynadığını düşünmüştüm, tıpkı annesinin babamıza yaptığı gibi ama o gerçek. Duyguları, hisleri her şey o kadar gerçek ki Jane’in bile beni bir zamanlar o kadar sevdiğini sanmıyorum.”

“Duyguları konusunda cesur.” Dalga geçer gibi güldü. “Günlerce abime ne kadar umutsuzca âşık olduğu hakkında pek çok acınası itiraf dinledim.”

“Her capo kendi sonunu kendi hazırlar, sanırım benimki de hazır.”

“Neden en kötüsünü düşünüyorsun? Kızı mı istiyorsun, al o zaman.”

Şişeyi sertçe sehpaya bıraktı. Nicolo’nun asla bir capo olamayacağını biliyordu ama her şey hakkında bu kadar bilgisiz ve umursamaz olması onu bazen sinirlendiriyordu. “Vincenzo’nun sadakati her zaman pamuk ipliğine bağlı. Bana kazık atmamasının tek sebebi oğlunun bir gün capo olacağına olan inancı. Şimdi mirası kendi başıma almak için bunu yaptığımı düşünecek ve meclisi hatta Padrino’yu bu yönde kışkırtacak. Otoritem sarsıldığı anda, akbabalar başıma üşüşecek.” Ellerini birbirine vurup yerinde doğruldu. “İşte Nicolo, Cosa Nostra’da aileler böyle yok olur.”

            Nicolo anlayışla başını salladı. Sonunda anlaması güzeldi. Cosa Nostra’da capo olursanız capo olarak ölürdünüz. Bunun başka bir yolu yoktu. Ya ölecekti ya da ailesinden geriye kalanları korumak için savaşacaktı. Yıllar önce bu aileden, Cosa Nostra’dan ve babasından uzaklaşmasının tek nedeni kendi yolunu çizmek, kendi ailesine sahip çıkmaktı ama artık önceki hayatından geriye hiçbir şey kalmamıştı. Sadece Nicolo, Valeria ve onun çocuklarını düşünüyordu. Salvatore için bir zamanlar hayat tamamen bitmişti ama yine de yaşamaya devam etmesi gerekiyordu. Annesine onları koruyacağına söz vermişti. Nicolo bunu yapamazdı ama Salvatore özellikle yeni kalpsiz haliyle bunu yıllarca iyi becermişti. Claudia’ya kadar…

✞✞✞

            Saat gece yarısını çoktan geçmişti, birkaç saat uyumadan önce korumalarla konuşmak için bahçeye indi. Güvende olma takıntısı çok güçlüydü. Özellikle malikânenin herkes için güvenli olmasını istiyordu. Güvenliğin şansa bırakılmayacağını çok kez tecrübe etmişti. Odasına çıkmak üzereyken merdivenlerde Edoardo ile karşılaştı.

“Claudia, nasıl?”

Onu saatlerdir görmemişti. Bir öfke nöbeti ya da ağlama krizi geçirdiğini tahmin ediyordu. Yarın hizmetçiler dağılan odasını toplar ve Salvatore birkaç gün kafasını dinlemesine izin verirdi. Sakinleştikten sonra onunla konuşmanın daha kolay olacağını tahmin ediyordu.

Edoardo yüzüne ciddi bir yargılamayla baktı. Bu yaptığı bir şey değildi. Senelerdir doğru yanlış her konuda yanında olmuştu. Hayatını emanet edeceği iki insandan biriydi.

“Bayan Claudia yemek yemeyi reddetti ve sanırım uyumayı da… Tavan arasında resim yapıyor, rahatsız edilmek istemediğini ifade etti.”

Bu kadar saattir tavan arasında resim mi yapıyordu? Bu aslında tam da ona uygun bir hareketti. Öfkesini ve üzüntüsünü çok kolay saklıyordu. Manastırda geçirdiği yıllar ona bunu öğretmiş olmalıydı. O anda ilk defa küçük bir kızın yanlış şekilde yetişip, yalnız ve sevgisiz kalmasında parmağı olduğu gerçeğiyle yüzleşti. Babasıyla büyümesinden ya da evlatlık verilmesindense manastırda bir koz olarak kullanılmaktan uzakta olacağını düşünmüştü. Böylece geri alana kadar mirasını da güvende tutmuştu. Yine de belki normal bir çocuk olarak büyüse normal bir genç kız olabilirdi. Carlo gibi adamları sevip, hıçkırarak ağlayabilir, eşyaları oradan oraya fırlatıp birkaç cam kırabilirdi. Fakat Claudia bunu yapmıyordu. İki katı yaşında tehlikeli bir adama âşık olduğunu söylüyor, ağlamaktan utanıyor, öfkesini dizginliyordu. İşte bu Salvatore’u kendine çekiyordu.

“Rahatız edilmek istemiyorsa bunu dikkate alacağım. İyi geceler, Edoardo.”

Çatı katına çıkan merdivenleri yavaş adımlarla çıktı. Loş ışığın altında büyük bir şövalenin önünde duruyordu. Uzun eteği ve beyaz gömleği yine boya lekeleri ile kaplıydı. Saçları onu görmekten hoşlandığı şekilde bir fırçayla gelişigüzel toplanmış, kurtulan birkaç bukle ensesine, boynuna ve köprücük kemiğine uzanmıştı.

“Bu sefer malikânenin havaya uçtuğu bir eser üzerinde mi çalışıyorsun?”

Ona bakmadı görmese de orada olduğunu anlamış gibiydi. “O kadar iyimser değilim.”

Onu güldürecekti, neredeyse… “Edoardo yemek yemediğini söyledi?”

“Bu bir sorun mu?”

“İsyan etme şeklin bu mu? Kendini aç bırakıp tavan arasına mı kapatıyorsun?”

Burnundan verdiği sevimli nefesle güldü. Elindeki fırçayla tuvale minik darbeler vurmaya devam ederken, “Neden isyan edeyim ki?” diye sordu. “Düğün iptal oldu, istemediğim bir evlilikten kurtuldum. Hamile olup olmadığım iki hafta içinde açığa çıkar ve böylece özgür bir kadın olurum öyle değil mi?” derken gözleri onunkileri buldu.

Bunu gerçekten inanarak söylemediğini umuyordu.  “Neredeyse düğünden kurtulmak için kendini kollarıma attığını düşüneceğim, küçük kız.”

Gözlerini yaptığı resimden ayırmadı ama kaşları hoşnutsuz bir şekilde çatılmıştı. “Neredeyse düğünün bu şekilde bozulmasından mutlu olduğunu düşüneceğim.”

Her seferinde onu kızdıracak bir şey söylemeyi başarıyordu. “Bu rezilliğin hoşuma gittiğini mi sanıyorsun? Aile meclisinde bir capo olarak nasıl bir duruma düştüğüm hakkında bir fikrin var mı? Otoritemin nasıl sarsıldığı, arkamdan ne planlar çevrildiği ya da kaç düşman kazandığım hakkında?”

Sonunda ona bakmak için başını kaldırdı çenesi yukarı kalkmış öfkeden yanakları kızarmıştı. “O zaman neden yaptın!?”

Salvatore derin bir nefes aldı. Ona doğru yaklaşırken Claudia olduğu yerden kıpırdamadı. Gözlerindeki acıyı ve kırgınlığı görecek kadar yaklaştığında, “Aramızda geçenlerden sonra öylece başka bir adamla evlenmene izin veremezdim,” dedi. “Ayrıca gerçekten çocuğumu taşıyor olabilirsin.”

“Bunun önlemini almak senin sorumluluğunda olmalıydı.”

Haklıydı. Daha önce hiç bu kadar sorumsuz davranmamıştı. Prezervatif kullanabilirdi, dışarı çekilebilirdi ama yapmamıştı. Şimdi bile bunun için kendine kızıyordu. “Ama yapmadım. Bu yüzden zaten olan şeyler hakkında tartışmamız gereksiz.”

Claudia bir şey söylemedi sadece o fırtına mavisi gözleriyle ona bakmayı sürdürdü. Aralarındaki sessizlik büyürken, “Neden daha önce ve başka bir şekilde engel olmadın?” diye sordu.

“Anlaşmalar sebepsiz iptal edilmez, Claudia. Evliliğin aile içinde önemli bir anlaşmaydı.”

“Ben bir hiçim,” derken sesi yükseldi. “Önemli bir anlaşmanın tarafı olacak kadar önemli değilim. Carlo çok daha iyisini bulabilir.”

            Miras hakkında hiçbir şey bilmemesi durumun ciddiyetini anlamasını zorlaştırıyordu. Yıllarca onun annesine ve ölümüyle kendisine kalan mirastan haberi olmaması için titiz davranmıştı. Yasal vasisi olmuş, onu evinden daha güvenli olan bir manastıra göndermiş babasıyla olan görüşmelerini sınırlandırmıştı. Claudia’nın kendi başına o kadar büyük bir mirası ele geçirme planı yapamayacağını biliyordu, birkaç yıl öncesine kadar sadece bir çocuktu ama babasının Morello ailesinin içinde yükselmesi Claudia’yı ciddi bir koz haline getiriyordu.  

“Sen, benim himayem altındasın, senin vasinim ve bu seni önemli bir gelin adayı yapıyordu.”

Tek kaşını havaya kaldırarak ukala bir tavırla, “Kızın gibi mi?” diye sordu.

Ağzının içinde bir küfür mırıldandı. “Seni öyle görmediğimi ispat ettiğimi sanıyorum?”

Salvatore ona doğru birkaç adım daha attı. Tehlikeli yakınlığın çanları çalmaya başlamıştı. “Hadi şimdi dürüst olma sırası sende, Claudia. Gelip nikâhı bozmasaydım, Carlo ile evlenecek miydin?”

“Başka şansım var mıydı?”

“Yoktu ama yine de ne yapacağını merak ettim.”

Uzun süre sessiz kalarak yüzüne baktı. “Onunla evlenecektim ve hayatın boyunca pişmanlık duymanı sağlayacaktım.”

Salvatore kendini gülümserken buldu. “O halde seni kurtarırken kendimi de kurtarmış oldum?”

“Şövalye olmadığını sanıyordum? Eğer şövalyecilik oynamaya karar verdiysen,” durdu ve derin bir nefes alarak gözlerinin içine baktı. “Beni kendinden kurtar.”

Kısa bir sessizlikten sonra, “Bunun için artık çok geç,” dedi.

“Peki, şimdi ne olacak?”

“Bekleyip göreceğiz…”

Claudia’nın yanından ayrılırken ilk defa yarına dair bir planı olmadığını fark etti.

 

✞✞✞

            Birkaç saatlik uyku ve sabah koşusunun ardından evden ayrılmak üzereyken Edoardo hızlı adımlarla ona yetişti.

“Bay Gambino bir telefon efendim.”

“Kim?”

Edoardo yaklaşıp kimsenin duyamayacağı bir fısıltıyla, “Alonzo Morello,” dedi.

Cosa Nostra’da haberler hızlı yayılıyordu ve iyi bir haberin kokusu bir leş yiyiciyi hızla yerin altından çıkarabilirdi. Salvatore çalışma odasına dönerek masanın üzerindeki telefonun ahizesini kaldırdı.

“Salvatore,” derken sesi sertti.

Alonzo’nun sesindeki gülümsemeyi duyabiliyordu. “Doktor… Sesini uzun yıllardır duymamıştım. Artık o ailesinin arkasını toplamak için çırpınan genç capo değilsin. Yıllar seni de bizlere benzetti.”

“Bunu bir iltifat olarak kabul edemeyeceğim Alonzo. Kimseye benzemediğimi pek çok kez kanıtladığıma inanıyorum.”

Alonzo’nun çirkin kahkahası ahizede bir cızırdamaya neden oldu. “Kolombiya piyasasını yok saymak seni idealist mi yapıyor? Eğer bir büyük tavsiyesi istersen Fransızlar için onları kızdırmak akıllıca değil.”

“Büyüklük ve zekâ her zaman doğru orantılı olmuyor, Alonzo. Kolombiyalılar bizi yıllarca kazıkladı ben buna daha fazla izin vermeyecek kadar akıllıyım hepsi bu.”

“Toprağın altı bir zamanlar çok akıllı olduğunu söyleyen insanlarla dolu.”

“Yaşayan bir aptal olmaktansa, akıllı bir adam olarak ölmek isterim.”

            Bir puro yakarak arkasına yaslandı. Alonzo Morello’nun onun peşine düşmesi doğru yolda olduğunu gösteriyordu. Bunca yıldır ailesine ihanet eden bir hain olarak damgalanmış, diğer capolar tarafından kabul görmemişti ama artık ona ya saygı duyuyorlar ya da korkuyorlardı. Morello ise yakında ona saygı duyması gerektiğini öğrenecekti.

Alonzo’nun sesindeki alay yerini kısık bir öfkeye bırakmıştı. “Seni aramamın nedenini tahmin ediyorsundur?”

“Aslında, hayır.”

“Yapma, Salvatore. Dün kopan kıyametin haberi bütün ailelere ulaştı. Herkes kuzeninin nişanlısını hamile bıraktığını konuşuyor. Ne onursuz bir davranış…”

Salvatore dişlerini sıktı ama konuşurken rahat olmaya özen gösterdi. “Bu aile arasında bir durum Morello ailesi artık dedikodu mu kovalıyor?”

“Bu durum aile arasında olmaktan çok uzak Salvatore bunu sende biliyorsun. Adamım Luigi Angeli’nin kızını yıllardır alıkoyuyorsun ve mirasını da…”

            Salvatore bunun olacağını biliyordu. Luigi Angeli bir zamanlar önemsiz bir adamdı ama bir senedir Morello’nun himayesinde yükselmiş onun soldatosu olmuştu. Claudia’yı manastırdan çıkarmak için acele etmesinin sebebi de buydu. Morello güçlü bir aileydi. Claudia’nın babasının umurunda olmadığını biliyordu o mirası istiyordu.

“Miras ailemin. Kız da benim.”

Onaylamaz bir cıklama sesi çıkardı. “O, ailenden değil. Nikâhı iptal ettin ve duyduğuma göre onunla evlenmedin?” Hafifçe öksürdü. “Yani bu durumda kız Luigi’ye ait. Kan onun kanı, kız onun kızı. Kendi kanıma sahip çıktığım gibi sadık adamlarımın kanını korumakta benim görevim.”

“Bu benim hikâyem Morello. Uzun zamandır benim aile davam. Bu işe karışırsan sorunsuz toprak paylaşımımız riske girer.”

“Beni tehdit mi ediyorsun?”

“Olacakları söylüyorum.”

“Seni uyarmıyorum, Salvatore sana bir şans veriyorum. Tarihte çok örnek var savaşlar, kadınlar yüzünden çıkar.”

Salvatore kısa bir sessizlikten sonra, “Tehditlerini ertele Don Morello eğer Claudia’ya bir zarar gelirse tarih buna sebep olanı hatırlar ama nasıl hatırlayacağını ben seçerim,” dedi.

“O zaman dikkatli ol Salvatore. Her gölge, sonunda güneşe yakalanır.”

“Ve her güneş sonunda batar.” Telefonu kapatıp birkaç derin nefes aldı.

            İşte şimdi uğraşması gereken sıkıntılara bir yenisi daha eklenmişti. Claudia’nın babası, Claudia’nın New Jersey’de olduğunu ve hala evlenmediğini biliyordu. Morello gibi güçlü bir aileyi düşman edinmişti. Yakında Claudia’nın peşine düşeceklerdi